Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ.
Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011
ΒΕΝΤΟΥΖΕΣ - CUPPING MASSAGE
Οι βεντούζες αποτελούν μια μέθοδο θεραπείας που βασίζεται στην δημιουργία μιας τοπικής απορροφητικής δύναμης εφαρμόζοντας στο δέρμα βάζα με κενό αέρος. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την ανάδυση προς την επιφάνεια βαθύτερων στρωμάτων στάσιμου qi και αίματος και παθογόνου. Με αυτόν τον τρόπο επίσης μπορούν να αφαιρεθούν στάσιμες τοξίνες από το σώμα.
Στα κείμενα του Ιπποκράτη μπορούμε να βρούμε τις πρώτες γραπτές αναφορές στις βεντούζες. Στον κλινικό του κατάλογο, ο Ιπποκράτης συνιστά τις βεντούζες μεταξύ άλλων, για την αντιμετώπιση της στηθάγχης και των διαταραχών του εμμηνορησιακού κύκλου. Ο Ιπποκράτης προτείνει οι βεντούζες να είναι μικρές σε διάμετρο, κωνικές σε σχήμα και ελαφρές, ακόμη και αν η ασθένεια για την οποία προορίζονται βρίσκεται βαθιά. Οι βεντούζες παρέμειναν σε όλη την Ευρώπη ως ένα βασικό θεραπευτικό μέσο. Πολλοί διάσημοι ιατροί όπως ο Παράκελσος (1493-1541) και ο Ambroise Pare (1509-1590) τις εφάρμοζαν.
Από το τέλος του 19ου αιώνα οι βεντούζες δέχτηκαν σκληρή κριτική από την ανερχόμενη ιατρική αδελφότητα. Σε αυτήν την περίοδο το νέο μοντέλο ιατρικής, στην προσπάθειά του να καθιερωθεί και να κυριαρχήσει, αφαιρεί το κύρος από κάθε προηγούμενη θεραπευτική παράδοση. Παρ όλα αυτά, τις τελευταίες δεκαετίες το ρεύμα αυτό έχει αλλάξει και η ανθρωπότητα ξανά – ανακαλύπτει την ουσία παλαιών θεραπευτικών παραδόσεων.
Ενδείξεις
Κρυολογήματα, γρίπη
Βρογχίτιδα και βήχας
Aσθμα
Αρθριτικά - τοπικά σημεία
Περιαρθρίτιδα του ώμου
Xρόνια οσφυαλγία
Oξύς τραυματισμός στη μέση
• βελτιώνουν την ελεύθερη ροή του qi και του αίματος στους μεσημβρινούς
• αφαιρούν τις τοξίνες από τον οργανισμό
• διασπείρουν το κρύο και την υγρασία
• μειώνουν το οίδημα και τον πόνο
• λύνουν συμφύσεις
• λύνουν μπλοκαρίσματα στον συνδετικό ιστό
• χρησιμοποιούνται σε καταστάσεις ρευματικών ή αρθριτικών πόνων
• για γαστρεντερικά προβλήματα (στομαχόπονος, ναυτία, δυσπεψία)
• για διαταραχές του αναπνευστικού (βήχας, άσθμα, κρύωμα)
• για μυϊκούς πόνους λόγω διαστρέμματος ή θλάσης,
• λόγω συγκέντρωσης γαλακτικού οξέος,
• για χρόνιους πόνους στη μέση,
• πόνους δυσμηνόρροιας,
• δάγκωμα φιδιού
Αντενδείκνυνται
• σε υψηλό πυρετό,
• λιποθυμικές καταστάσεις,
• κώμα,
• έντονες κράμπες,
• αλλεργικές δερματικές αντιδράσεις,
• έλκη,
• στην περιοχή της κοιλιάς και της μέσης κατά την εγκυμοσύνη,
• σε περιοχές που ακόμη είναι ορατά σημάδια από προηγούμενες βεντούζες,
• σε συνθήκες ακραίας έλλειψης ενέργειας
• αντενδείκνυται η χρήση της σε περιοχές με δερματική φλεγμονή.
Το μασάζ με βεντούζες αποτελεί μια τεχνική μασάζ που βασίζεται στις βεντούζες. Δημιουργώντας κενό και αρνητική πίεση το μασάζ βοηθά δραστικά να παροχετεύσει τα κατακρατημένα υγρά και τοις τοξίνες. Τονώνει το περιφερικό νευρικό σύστημα, επαναφέρει την ελεύθερη ροή αίματος και ενέργειας στους μύες και στο δέρμα και λύνει συμφύσεις στον συνδετικό ιστό και στους μαλακούς ιστούς του σώματος.
Με τον όρο βεντούζες αναφερόμαστε σε μια παλιά κινεζική πρακτική κατά την οποία ένα ποτήρι ή φλιτζάνι εφαρμόζεται πάνω στο δέρμα, η πίεση μέσα σ' αυτό μειώνεται (είτε με τη χρήση θερμότητας είτε με την αφαίρεση του αέρα), έτσι ώστε το δέρμα και οι επιφανειακές μυϊκές στοιβάδες να τραβηχτούν και να μείνουν για λίγο μέσα στο ποτήρι. .
Από το παρελθόν στο παρόν
Η παλαιότερη χρήση της βεντούζας καταγράφεται από το διάσημο Ταοϊστή αλχημιστή και βοτανολόγο, Κε Χονγκ (281–341 π.Χ.). Η μέθοδος περιγράφεται στο βιβλίο του Εγχειρίδιο συνταγών για επείγοντα περιστατικά, στο οποίο αντί για ποτήρια αναφέρει τη χρήση κεράτων ζώων, που κανονικά χρησίμευαν για να ξηραίνουν αποστήματα. Επί Δυναστείας Τανγκ σε ένα βιβλίο με τίτλο Ό,τι χρειάζεται ένας αξιωματούχος στα σύνορα, προτείνεται η θεραπεία με βεντούζες για την περίπτωση της φυματίωσης και παρόμοιων ασθενειών. Πιο πρόσφατα, ο Τζαο Σουεμίν, κατά τη δυναστεία Τζινγκ, έγραψε το Συμπλήρωμα στην περιγραφή του ιατρικού υλικού, που περιλάμβανε ένα ολόκληρο κεφάλαιο σχετικά με το "σκεύος της φωτιάς" (huoquan qi).
Επίσης χρησιμοποιούνται συχνά διάφορα φαρμακευτικά έλαια ώστε να υποβοηθούν την κίνηση του ποτηριού πάνω στο δέρμα.
Οι κυριότεροι λόγοι για τη χρήση βεντούζας στην εποχή μας είναι η θεραπεία του πόνου, των γαστρεντερικών και πνευμονικών διαταραχών (κυρίως χρόνιου βήχα και άσθματος), & του κρυολογήματος .
Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011
Τρίτη 26 Ιουλίου 2011
Χειροπρακτική-Manual therapy
 Χειροπρακτική = πράττω δια της xειρός... Η χειροπρακτική θεωρείται η τρίτη μεγαλύτερη θεραπευτική επιστήμη στον κόσμο, μετά την Ιατρική και την Οδοντιατρική. Είναι ένας συμπληρωματικός κλάδος υγείας ο οποίος δεν κάνει χρήση φαρμάκων ή θεραπευτικών μηχανημάτων. Σχετίζεται με την αντιμετώπιση μυοσκελετικών παθήσεων της σπονδυλικής στήλης, αλλά και των άκρων. Η χειροπρακτική αποτελεί ένα συνδυασμό πρακτικής, επιστήμης και τέχνης, που έχει ως στόχο την ενεργοποίηση του νευρικού συστήματος, το οποίο με τη σειρά του αποκαθιστά μυοσκελετικά προβλήματα του ανθρώπινου σώματος. Αυτό επιτυγχάνεται με την επαναφορά της φυσιολογικής λειτουργίας του σώματος, μέσω συγκεκριμένων επιδέξιων και κατάλληλα μελετημένων χειρισμών των σπονδυλικών και περιφερικών αρθρώσεων. Οι χειρισμοί αυτοί ονομάζονται "ανατάξεις". | |||
| Ιστορία της Χειροπρακτικής ιστορία της χειροπρακτικής ξεκινάει πριν από περίπου 2000 χρόνια. Αρχικά εφαρμόστηκε από τον πατέρα της Ιατρικής, τον Ιπποκράτη καθώς επίσης και από τους αρχαίους Έλληνες στα Ασκληπιεία. Ο Ασκληπιός, στο 'Περί Άρθρων’ σύγγραμμά του, υποστήριξε ότι πρέπει πάντα να αναζητούμε τη βασική αιτία μιας ασθένειας στη σπονδυλική στήλη. Στη συνέχεια και άλλοι αρχαίοι λαοί, όπως οι Κινέζοι και οι Αιγύπτιοι, χρησιμοποίησαν τη χειροπρακτική ως μορφή θεραπείας μυοσκελετικών προβλημάτων. Ιδρυτής της σύγχρονης Χειροπρακτικής θεωρείται ο Καναδός Ντέιβιντ Ντανιέλ Πάλμερ (1845-1913), ο οποίος έζησε στην Αϊόβα της Αμερικής, και το 1897 ίδρυσε το πρώτο πανεπιστήμιο χειροπρακτικής. Έκτοτε, η πρόοδος της Χειροπρακτικής υπήρξε ραγδαία, ιδιαίτερα στην Αμερική, τον Καναδά και την Αυστραλία αλλά και σε Ευρωπαϊκές χώρες όπως η Αγγλία, η Γαλλία και η Νορβηγία. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν δεκάδες πανεπιστήμια Χειροπρακτικής παγκοσμίως, από όπου αποφοιτούν χιλιάδες Χειροπράκτες ετησίως. | |||
| Η θεωρία της Χειροπρακτικής Το ανθρώπινο σώμα είναι ένας πολυσύνθετος αυτορρυθμιζόμενος μηχανισμός και το κεντρικό νευρικό σύστημα είναι υπεύθυνο για το συντονισμό όλων των λειτουργιών του. Τα ανθρώπινα όργανα λειτουργούν βάση ερεθισμάτων τα οποία μεταδίδονται από το νευρικό σύστημα. Όταν υπάρχει πρόβλημα μετάδοσης, η διέλευση αυτών των νευρικών ερεθισμάτων μειώνεται ή μεταβάλλεται, και ο οργανισμός δυσλειτουργεί δημιουργώντας προδιάθεση ασθένειας. Μία από τις βασικές αιτίες διατάραξης των νευρικών ερεθισμάτων, η οποία αφορά άμεσα τη χειροπρακτική, είναι η μετατόπιση των σπονδύλων ή άλλων αρθρώσεων του σώματος (το κοινώς αποκαλούμενο "στραμπούληγμα ή μπλοκάρισμα"). Η μετατόπιση αυτή προκαλεί ελάττωση του εύρους κίνησης της συγκεκριμένης περιοχής, με αποτέλεσμα την άσκηση πίεσης / έντασης τόσο στο κεντρικό νευρικό σύστημα όσο και στα περιφερικά νεύρα. Ο Χειροπράκτης λοιπόν, εφαρμόζοντας "ανατάξεις", αποκαθιστά τις μετατοπίσεις των σπονδύλων ή άλλων αρθρώσεων και επαναφέρει τη σωστή λειτουργία του νευρικού συστήματος, επιτρέποντας έτσι στον ανθρώπινο οργανισμό, να αποδώσει τα μέγιστα των δυνατοτήτων του. | |||
Επεξήγηση του τρόπου δυσλειτουργίας του μυοσκελετικού συστήματος
Όταν το πρόβλημα δεν αντιμετωπιστεί σωστά και εγκαίρως, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος συνεχούς μικροτραυματισμού - επειδή οι μύες συσπώνται περισσότερο από το φυσιολογικό, η κίνηση μεταξύ δίσκων και σπονδύλων εμποδίζεται, τα νεύρα ερεθίζονται και τελικά δημιουργείται στην περιοχή μία χρόνια φλεγμονή. Κλασικά συμπτώματα του φαύλου αυτού κύκλου αποτελούν οι τοπικοί πόνοι, οι πόνοι που αντανακλώνται στα άνω και κάτω άκρα, τα μουδιάσματα, τα αυχενικά σύνδρομα, οι πονοκέφαλοι, οι ζαλάδες, οι ίλιγγοι, οι οσφυαλγίες, οι ισχιαλγίες, οι δισκοπάθειες, οι πονεμένοι και δύσκαμπτοι μύες και πολλά άλλα.
Όταν το πρόβλημα δεν αντιμετωπιστεί σωστά, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος συνεχούς μικροτραυματισμού - αυτό γιατί οι μύες συσπώνται περισσότερο από το φυσιολογικό, η κίνηση μεταξύ δίσκων και σπονδύλων εμποδίζεται, τα νεύρα ερεθίζονται και τελικά δημιουργείται στην περιοχή μία χρόνια φλεγμονή. Κλασικά συμπτώματα του φαύλου αυτού κύκλου αποτελούν οι τοπικοί πόνοι, οι πόνοι που αντανακλούνται στα άνω και κάτω άκρα, τα μουδιάσματα, τα αυχενικά σύνδρομα, οι πονοκέφαλοι, οι ζαλάδες, οι ίλιγγοι, οι οσφυαλγίες, οι ισχιαλγίες, οι δισκοπάθειες, οι πονεμένοι και δύσκαμπτοι μύες και πολλά άλλα.
Οι παθήσεις στις οποίες ο Χειροπράκτης μπορεί να παρέμβει ουσιαστικά είναι οι ακόλουθες:
Αυχενικό σύνδρομο :
πονοκέφαλοι, ημικρανίες, ίλιγγοι, μυϊκά πιασίματα και ελάττωση της κίνησης του αυχένα, μουδιάσματα και πόνοι που αντανακλούν στα άνω άκρα
Οσφύ-ισχιαλγία :
δισκοπάθεια και πίεση στο σπονδυλικό νεύρο, με πόνους και μουδιάσματα που αντανακλούν στα κάτω άκρα έως και μυϊκή ατροφία
Προβλήματα Περιφερικών αρθρώσεων άνω και κάτω άκρων :
περιαρθρίτιδες, αρθριτικά και ρευματισμοί
Σύνδρομο Υπέρ-χρήσης :
επικονδυλίτιδα, τενοντίτιδα και σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα
Αθλητικές κακώσεις :
διάστρεμμα, τενοντίτιδες, θλάση, μυικό σπασμό
Σκελετικές Διαταραχές - Ανομιομορφίες
ανισοσκελία (σκελετική - λειτουργική), σκολίωση, κύφωση, λόρδωση.
Σε ποιους απευθύνεται η Χειροπρακτική
Η Χειροπρακτική μπορεί να βοηθήσει ανθρώπους όλων των ηλικιών και επαγγελμάτων. Αντιμετωπίζει ακόμα και περιπτώσεις όπου παιδιά ή και υπερήλικες πάσχουν από οστεοπόρωση, οστεοαρθρίτιδα, ρευματοειδή αρθρίτιδα και άλλες σύνθετες παθήσεις. Η Χειροπρακτική μπορεί σε αυτές τις περιπτώσεις να παρέμβει με εναλλακτικούς, πιο ήπιους χειρισμούς, ώστε να κινητοποιήσει την κάθε άρθρωση.
Κάθε Χειροπράκτης που έχει φοιτήσει σε διεθνώς αναγνωρισμένο πανεπιστήμιο, είναι απόλυτα καταρτισμένος να κάνει εξέταση της σπονδυλικής στήλης, των μυών και των νεύρων όλου του σώματος. Αρχικά λαμβάνει το πλήρες ιστορικό της πάθησης του ασθενούς, κάνει ψηλάφηση, ορθοπεδική / νευρολογική και χειροπρακτική εκτίμηση και ανάλυση ακτινογραφιών, σπινθηρογραφημάτων, μαγνητικών και αξονικών τομογραφιών.
Κάθε Χειροπράκτης που έχει φοιτήσει σε διεθνώς αναγνωρισμένο πανεπιστήμιο, είναι απόλυτα καταρτισμένος να κάνει εξέταση της σπονδυλικής στήλης, των μυών και των νεύρων όλου του σώματος. Αρχικά λαμβάνει το πλήρες ιστορικό της πάθησης του ασθενούς, κάνει ψηλάφηση, ορθοπεδική / νευρολογική και χειροπρακτική εκτίμηση και ανάλυση ακτινογραφιών, σπινθηρογραφημάτων, μαγνητικών και αξονικών τομογραφιών.
Εν συνεχεία, αναλύει στον ασθενή το πρόβλημά του και τον ενημερώνει για το κατά πόσο μπορεί ο ίδιος να τον βοηθήσει ή αν θα πρέπει να απευθυνθεί σε άλλο ειδικό, (π.χ. σε περιπτώσεις καταγμάτων, παθολογικών καταστάσεων ή προχωρημένων μη ανατάξιμων περιπτώσεων). Εάν αποφασισθεί η Χειροπρακτική προσέγγιση, τότε με κατάλληλους και εξειδικευμένους χειρισμούς γίνεται η κινητοποίηση της άρθρωσης και επανέρχεται το φυσιολογικό εύρος της κίνησής της, καθώς αρχίζει να υποχωρεί ο πόνος και η φλεγμονή από την περιοχή.
Ο ρόλος του Χειροπράκτη είναι να βοηθήσει στην επαναφορά και το κυριότερο, στη διατήρηση της σωστής λειτουργίας όλου του μυοσκελετικού συστήματος, ώστε το σώμα να μπορεί να αποδώσει το 100% των δυνατοτήτων του. Κατ’αυτόν τον τρόπο μπορούν να αποκαλυφθούν κάθε είδους «σιωπηλές» αρχόμενες δυσλειτουργίες και έτσι να προληφθούν οι μελλοντικές τους επιπτώσεις στους σπονδύλους, στα νεύρα και στους μύες όλου του σώματος.
Ο ρόλος του Χειροπράκτη είναι να βοηθήσει στην επαναφορά και το κυριότερο, στη διατήρηση της σωστής λειτουργίας όλου του μυοσκελετικού συστήματος, ώστε το σώμα να μπορεί να αποδώσει το 100% των δυνατοτήτων του. Κατ’αυτόν τον τρόπο μπορούν να αποκαλυφθούν κάθε είδους «σιωπηλές» αρχόμενες δυσλειτουργίες και έτσι να προληφθούν οι μελλοντικές τους επιπτώσεις στους σπονδύλους, στα νεύρα και στους μύες όλου του σώματος.
Διάρκεια θεραπείας – Αποτελέσματα
Στο βαθμό που η Χειροπρακτική δε χρησιμοποιεί φάρμακα ή άλλου είδους θεραπευτικά μηχανήματα, η διάρκεια της θεραπείας εξαρτάται από τον ίδιο τον οργανισμό του ασθενούς, από το είδος, τη διάρκεια και τη σοβαρότητα του προβλήματός του, από την ηλικία και την ψυχολογική του κατάσταση, από προηγούμενους τραυματισμούς που έχει υποστεί, από τη διατροφή, το περιβάλλον και τη φύση της εργασίας του και το βασικότερο, από το αν ακολουθεί τις οδηγίες του Χειροπράκτη μετά το τέλος κάθε συνεδρίας.
Κατά γενική ομολογία, 3 με 4 επισκέψεις σε τακτά χρονικά διαστήματα είναι αρκετές για να γίνουν εμφανή τα πρώτα σημάδια βελτίωσης ή για να λυθεί το πρόβλημα εξ’ ολοκλήρου. Σε περιπτώσεις απλού μυϊκού σπασμού, λίγες μόνο ασκήσεις στο σπίτι μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Σε περιπτώσεις χρόνιων σπονδυλικών αλλοιώσεων, ίσως χρειαστεί να παραταθεί ο χρόνος θεραπείας. Τέλος, σε ορισμένες βαριές και μη αναστρέψιμες περιπτώσεις, επιτυγχάνεται μόνο μερική ανακούφιση των συμπτωμάτων και για αυτόν τον λόγο χρειάζονται περιοδικές επισκέψεις για επανέλεγχο.
Κατά γενική ομολογία, 3 με 4 επισκέψεις σε τακτά χρονικά διαστήματα είναι αρκετές για να γίνουν εμφανή τα πρώτα σημάδια βελτίωσης ή για να λυθεί το πρόβλημα εξ’ ολοκλήρου. Σε περιπτώσεις απλού μυϊκού σπασμού, λίγες μόνο ασκήσεις στο σπίτι μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Σε περιπτώσεις χρόνιων σπονδυλικών αλλοιώσεων, ίσως χρειαστεί να παραταθεί ο χρόνος θεραπείας. Τέλος, σε ορισμένες βαριές και μη αναστρέψιμες περιπτώσεις, επιτυγχάνεται μόνο μερική ανακούφιση των συμπτωμάτων και για αυτόν τον λόγο χρειάζονται περιοδικές επισκέψεις για επανέλεγχο.
Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011
Απορίες ερωτήσεις προς τον Φυσικοθεραπευτη.
Μην δισταζετε να παραθέσετε απορείες σας και ερωτήσεις Φυσικοθεραπευτικού περιεχομένου που μπορούμε να σας δώσουμε συμβουλές και την κατάλληλη καθοδήγηση(κατάλληλος ιατρός,εξετάσεις) για προβλήματα που σας ενδιαφέρουν και σας απασχολουν για συγκεκριμένες παθήσεις-προβλήματα(πχ. με ποναει η πλατη μου) που απασχολούν εσας ή γενικες ερωτήσεις(πχ. τι είναι οσφυαλγία και τι ισχιαλγία) μέσω των σχολίων του blog ή και τηλεφωνικά.
Με χαρά λοιπόν θα είμαι σε θέση να σας βοηθήσω και να απαντήσω στις αποριές σας..
Με χαρά λοιπόν θα είμαι σε θέση να σας βοηθήσω και να απαντήσω στις αποριές σας..
Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011
Κακώσεις Γόνατος.
Παθήσεις και τραυματικές κακώσεις των μηνίσκων
Αιτιοπαθογένεια
Η εκφύλιση των μηνίσκων (ινοχόνδρινοι δίσκοι,οι οποίοι μεταξύ των μηριαίων και κνημιαίων κονδύλων δρουν ως ένα σύστημα άμβλυνσης και απορρόφησης μηχανικών επιδράσεων), εμφανίζεται με την γήρανση του ατόμου όπως σε όλα τα συστήματα του συνδετικού ιστού, αποτελεί φυσική συνέπεια και συνήθως στερείται κλινικών συμπτωμάτων.
Οι βλάβες των μηνίσκων από μη φυσιολογικές υψηλές καταπονήσεις, λόγω της φύσης του επαγγέλματος (κυρίως εργασία σε θέση οκλαδόν ή γονυπετής ή σε ορυχείο) πρέπει να διαχωρίζονται από αυτές του γήρατος. (Μια εκφυλιστική βλάβη του μηνίσκου αναγνωρίζεται στη Γερμανία ως συνέπεια υπερβολικής καταπόνησης, όταν η διάρκεια της καταπόνησης υπερβαίνει τουλάχιστο τα τρία έτη). Σε ένα μηνίσκο που προϋπάρχει βλάβη, για την ρήξη του μηνίσκου αυτού, συχνά αρκεί μια ελάχιστη βία, που δεν μπορεί να θεωρηθεί η κύρια αιτία της βλάβης.
Σε μια τραυματική κάκωση του μηνίσκου είναι δυνατόν να οδηγήσουν διαφόρου φύσεως ατυχήματα (αθλητικά, επαγγελματικά και τροχαία).
Ένα ατύχημα μπορεί να ενοχοποιηθεί ως αιτία της κάκωσης του μηνίσκου, μόνο όταν η εξωτερική βία που προκάλεσε το ατύχημα ήταν ξαφνική, τα κλινικά συμπτώματα από την αρχή ήταν τυπικά και ο ασθενής μετά από το ατύχημα ήταν αδύνατον να εργασθεί.
Η εμφάνιση οστεαρθρίτιδας του γόνατος μετά από μια τραυματική κάκωση μηνίσκου μπορεί να θεωρηθεί ως συνέπεια της μηνισκικής βλάβης, όταν η οστεοαρθρίτιδα εκδηλωθεί για πρώτη φορά στην περιοχή τραυματισμένου μηνίσκου ή στην περιοχή του μηνίσκου που έχει αφαιρεθεί.
Η ρήξη του μηνίσκου μπορεί επίσης να είναι αποτέλεσμα της δράσης μιας έμμεσης βίας (στροφή του μηρού με στερεωμένη κνήμη ή και το αντίθετο), ειδικά όταν κατά την διάρκεια της στροφής το γόνυ ταυτόχρονα από την θέση κάμψης φέρεται σε έκταση) ή αποτέλεσμα μιας άμεσης βίας (τραύμα με κάταγμα στη περιφέρεια των αρθρικών επιφανειών ή τραυματικό εξάρθρημα γόνατος).
Ανάλογα με την μορφή της ρήξης του μηνίσκου περιγράφονται διάφορα είδη ρήξης. Ρήξη δίκη λαβής κάδου, μερική επιμήκη ρήξη, εγκάρσια ρήξη και τραυματική αποκόλληση της βάσης του μηνίσκου από τον αρθρικό θύλακα (ρήξη αγγείων και δημιουργία αίμαρθρου) .
Ο έσω μηνίσκος είναι ολιγότερο κινητός από τον έξω, επειδή συμφύεται με τον έσω πλάγιο σύνδεσμο. Γι'αυτό παθαίνει συχνότερα τραυματικές βλάβες από, ότι ο έξω.
Τόσον η ρήξη του μηνίσκου, όσον και η αφαίρεση αυτού, λόγω της διαταραχής της υπαλληλίας των αρθρικών επιφανειών και της μεγάλης καταπόνησης ορισμένων σημείων αυτών, μπορούν να οδηγήσουν σε πρώιμη οστεαρθρίτιδα.
Κακώσεις των μηνίσκων είναι δυνατόν να εμφανισθούν σε φλεγμονώδεις παθήσεις των αρθρώσεων.Είδη ρήξεων μηνίσκου. α) επιμήκη ρήξη του προσθίου και οπισθίου κέρατος, b) τραυματική αποκόλληση της βάσης του μηνίσκου, c) ρήξη εν είδει λαβής κάδου με παρεκτόπιση, d) ρήξη εν είδει λαβής κάδου χωρίς παρεκτόπιση, e) εγκάρσια ρήξη
Κλινική εικόνα
Κλινικά σημεία της πρόσφατης κάκωσης του μηνίσκου
Συλλογή ορώδες υγρού μέσα στην άρθρωση λόγω της μετατραυματικής φλεγμονής του αρθρικού θυλάκου. Αίμαρθρος μετά από κάκωση μηνίσκου αποτελεί ένδειξη ρήξης αυτού πλησίον της βάσης. Περιορισμός της κινητικότητας του γόνατος και ειδικά της έκτασης με οξύ πόνο κατά την παθητική υπερέκταση του γόνατος στην περιοχή του τραυματισθέντος μηνίσκου αποτελούν τυπικά συμπτώματα. Στο ιστορικό αναφέρονται επεισόδια εμπλοκής του γόνατος, συχνά επαναλαμβανόμενων «κλικ» κατά τις κινήσεις του γόνατος και πόνος κατά την πίεση στην αρθρική σχισμή, που ευρίσκεται ο μηνίσκος με τη ρήξη. Όταν κατά την κάμψη του γόνατος και παθητική έξω στροφή της κνήμης ο ασθενής παραπονείται για πόνο στην έσω αρθρική σχισμή, τότε το σημείο αυτό συνηγορεί για κάκωση του έσω μηνίσκου (σημείο Steinmann I, εικ. 9.5).
Όταν ο πόνος της πίεσης της αρθρικής σχισμής κατά την παθητική κάμψη του γόνατος μετατοπίζεται από μπροστά προς τα πίσω, τότε αυτό αποτελεί ένδειξη κάκωσης μηνίσκου (σημείο Steinmann II, εικ. 9.6). Όταν η παθητική προσαγωγή της κνήμης προκαλεί πόνο στην έσω αρθρική σχισμή, αυτό συνηγορεί για κάκωση έσω μηνίσκου.
Όταν ο τραυματίας ευρίσκεται σε θέση «καθισμένου τούρκου» και ο γιατρός πιέσει το γόνυ προς το έδαφος τότε αυτός παραπονείται για πόνο στην έσω επιφάνεια του γόνατος .
Σε κάκωση μηνίσκου, που υπάρχει από πολύ καιρό, ο πόνος οδηγεί στην αποφυγή φόρτισης του σκέλους με επακόλουθο τη μυϊκή ατροφία του μηρού. Η παρατεταμένη συγκράτηση του γόνατος σε κάμψη, λόγω του πόνου, μπορεί να οδηγήσει σε σύγκαμψη αυτού.
Διάγνωση
Ακτινολογική εικόνα: Το μεσάρθριο διάστημα μπορεί να εμφανίζει στένωση στην πλευρά της κάκωσης του μηνίσκου. Με το αρθρογράφημα μπορούν να απεικονισθούν ενδαρθρικές επιφάνειες και με τον τρόπο αυτό να εντοπισθούν οι βλάβες του μηνίσκου και η έκταση αυτών.
Σε αντίθεση με το αρθρογράφημα τελευταία μεγάλη σημασία αποκτά η αρθροσκόπηση. Σε παλαιά κάκωση του μηνίσκου, αλλά και μετά από μηνισκεκτομή, λόγω της μη φυσιολογικής φόρτισης των αρθρικών επιφανειών είναι δυνατόν να εμφανισθεί μια σκλήρυνση αυτών. Αρχικά με λεπτά οστεόφυτα στα πλάγια όρια των αρθρικών επιφανειών (σημείων Rauber).
Υπερηχογράφημα. Με τους υπερήχους είναι δυνατόν να απεικονισθεί ο μηνίσκος πολύ καλά και ειδικά το οπίσθιο κέρας αυτού, που με το αρθροσκόπιον είναι πολύ δύσκολα να προσπελασθεί.
Διαφορική διάγνωση
Θλάση ή μερική ρήξη πλάγιου συνδέσμου, διαχωριστική οστεοχονδρίτιδα, χονδρομάτωση γόνατος, γάγγλιο μηνίσκου, δισκοειδής μηνίσκος, αρχόμενη παραμορφωτική οστεαρθρίτιδα, αρχόμενη ουρική αρθρίτιδα.
Θεραπεία
Όταν κατά την κλινική εξέταση υπάρχει υποψία κάκωσης του μηνίσκου, τότε ενδείκνυται αρθροσκόπηση. Η αρθροσκόπηση μας δίνει την δυνατότητα να ελέγξουμε επακριβώς τους μηνίσκους και τα υπόλοιπα ενδαρθρικά ανατομικά στοιχεία του γόνατος.
Σε ρήξη μηνίσκου εν είδει λαβής κάδου, πλησίον της βάση με παρεκτόπιση ή πλήρη ρήξη ενδείκνυται η μηνισκεκτομή. Σε μια ρήξη μηνίσκου πλησίον της βάσης εν είδει λαβής κάδου, ειδικά σε νεαρούς ασθενείς μπορεί να γίνει συρραφή αυτού. Και οι δύο εγχειρήσεις μπορούν να γίνουν αρθροσκοπικά. Σε εκφυλιστικές βλάβες του μηνίσκου με τα αντίστοιχα ενοχλήματα είναι δυνατόν να καταστεί αναγκαία η μηνισκεκτομή, για να απαλλάξουμε τον ασθενή από τα ενοχλήματα και να προφυλάξουμε την άρθρωση από περαιτέρω βλάβες. Η ένδειξη όμως μηνισκεκτομής θα έπρεπε να τίθεται με μεγάλη επιφύλαξη. Όταν υπάρχει εκφυλιστική βλάβη του μηνίσκου και επικρατούν στην άρθρωση οι φθορές από παθολογική πίεση των αρθρικών επιφανειών τότε αντί της μηνισκεκτομής θα έπρεπε να προτιμάται η πλησίον του γόνατος διορθωτική οστεοτομία για να απαλλάξουμε το υπερφορτιζόμενο ημιμόριο του γόνατος από την παθολογική πίεση. Η οστετομία αυτή ενδείκνυται ιδιαιτέρως όταν συνυπάρχει και παραμόρφωση του άξονα του σκέλους.
Μετά από την αφαίρεση του μηνίσκου θα έπρεπε να ακολουθεί μία πρώιμη λειτουργική θεραπεία . Αυτό σημαίνει, κινητοποίηση χωρίς φόρτιση του σκέλους από την πρώτη μετεγχειρητική ημέρα. Με αυτό τον τρόπο είναι δυνατόν να αποφευχθούν η μυϊκή ατροφία και οι βλάβες του αρθρικού χόνδρου από την ακινησία.
Μια ολική ή μερική αποφόρτιση του χειρουργημένου γόνατος για 4 μέχρι 6 εβδομάδες φαίνεται να είναι ωφέλιμος.
Σε περίπτωση συρραφής του μηνίσκου πρέπει το γόνυ να ακινητοποιηθεί για 6 εβδομάδες, για να δώσουμε την δυνατότητα ίασης της βλάβης και πριν από την πλήρη φόρτιση θα έπρεπε να συνιστάται ένας αρθροσκοπικός επανέλεγχος.
Κακώσεις των πλαγίων συνδέσμων του γόνατος
Αιτιοπαθογένεια
Οι πλάγιοι σύνδεσμοι του γόνατος, που εκφύονται από τα υπερκονδύλια κυρτώματα του μηριαίου και καταφύονται ο μεν έξω πλάγιος στη κεφαλή της περόνης ο δε έσω πλάγιος στην έσω επιφάνεια της κνήμης, είναι δυνατό να υποστούν θλάση, μερική ή και ολική ρήξη.
Όταν στην πλάγια επιφάνεια του γόνατος επιδράσει μια μεγάλη βία, που τείνει να παραμορφώσει το γόνυ σε βλαισότητα ή ραιβότητα. Επίσης, κακώσεις των πλάγιων συνδέσμων μπορεί να έχουμε, από την επίδραση βίας στο οβελιαίο επίπεδο με εξάρθρημα της άρθρωσης του γόνατος, σε συνδυασμό με στροφική βία και κατάγματα των μηριαίων και κνημιαίων κονδύλων.
Κλινική εικόνα
Σε πρόσφατη κάκωση έχουμε αυτόματο πόνο, ενδεχομένως και διόγκωση στην περιοχή της κάκωσης. Ο τοπικός πόνος κατά την πίεση στη περιοχή της κάκωσης είναι τυπικός, εντοπίζεται στο ύψος της αρθρικής σχισμής και ως επί το πλείστον στην κατάφυση του πλάγιου συνδέσμου (κεφ. 2). Διάταση του συνδέσμου, που έχει υποστεί την κάκωση, οδηγεί σε αύξηση του πόνου (σε κάκωση του έξω πλαγίου εμφάνιση πόνου κατά την προσαγωγή της κνήμης, ενώ σε κάκωση του έσω πλάγιου κατά την απαγωγή της κνήμης). Εκτός από τον πόνο συχνά ο ασθενής παραπονείται για αστάθεια του γόνατος. Κατά την δοκιμασία της ακεραιότητας των πλαγίων συνδέσμων του γόνατος (απαγωγή και προσαγωγή της κνήμης με το γόνατο σε έκταση) σε περίπτωση θλάσης δεν παρατηρείται καμία χαλάρωση του συνδέσμου, σε μερική ρήξη, ελάχιστη ελαστική χαλάρωση και σε πλήρη ρήξη παρατηρείται άνοιγμα της αρθρικής σχισμής . Σε ρήξη του έσω πλάγιου συνδέσμου πόνο στην περιοχή της κάκωσης κατά την απαγωγή της κνήμης. Τοπικό πόνο κατά την πίεση. Η δοκιμασία απαγωγή του γόνατος είναι θετική.
Αθεράπευτες συνδεσμικές κακώσεις μπορούν να οδηγήσουν, αφενός μεν σε επώδυνη δυσκαμψία, αφετέρου δε σε αστάθεια του γόνατος με υποτροπιάζοντας υδράρθρους, μυϊκή ατροφία του μηρού και οστεοαρθρίτιδα.
Ακτινολογική εικόνα
Αποκλείει την ύπαρξη οστικών κακώσεων. Με συγκριτικές λήψεις υπό πίεση επιβεβαιώνεται ή αποκλείεται μια διεύρυνση της αρθρικής σχισμής. Μετά από μια τραυματική κάκωση μπορούν να εμφανισθούν ασβεστώσεις ή οστεοποιήσεις στη περιφερική περιοχή του μέγα προσαγωγού.
Θεραπεία
Θλάση συνδέσμου: Ακινητοποίηση σε γύψινο κύλινδρο για 3 εβδομάδες.
Μερική ρήξη με ελάχιστη διεύρυνση του μεσαρθρίου διαστήματος: Ακινητοποίηση σε γύψινο κύλινδρο για 4-6 εβδομάδες.
Οξεία πλήρη ρήξη πλαγίου συνδέσμου: Συρραφή συνδέσμου και αρθρικού θυλάκου, γύψινο κυλινδρικό ή λειτουργικό γύψο πάνω από 8 εβδομάδες.
Παλαιά πλήρη ρήξη συνδέσμου: Συρραφή του αρθρικού θυλάκου, αντικατάσταση του συνδέσμου με αυτόλογο περιτόνια ή τένοντα ή ακόμη και με λυοφίλη σκληρή μήνιγγα.
Οι πλάγιοι σύνδεσμοι του γόνατος, που εκφύονται από τα υπερκονδύλια κυρτώματα του μηριαίου και καταφύονται ο μεν έξω πλάγιος στη κεφαλή της περόνης ο δε έσω πλάγιος στην έσω επιφάνεια της κνήμης, είναι δυνατό να υποστούν θλάση, μερική ή και ολική ρήξη.
Όταν στην πλάγια επιφάνεια του γόνατος επιδράσει μια μεγάλη βία, που τείνει να παραμορφώσει το γόνυ σε βλαισότητα ή ραιβότητα. Επίσης, κακώσεις των πλάγιων συνδέσμων μπορεί να έχουμε, από την επίδραση βίας στο οβελιαίο επίπεδο με εξάρθρημα της άρθρωσης του γόνατος, σε συνδυασμό με στροφική βία και κατάγματα των μηριαίων και κνημιαίων κονδύλων.
Κλινική εικόνα
Σε πρόσφατη κάκωση έχουμε αυτόματο πόνο, ενδεχομένως και διόγκωση στην περιοχή της κάκωσης. Ο τοπικός πόνος κατά την πίεση στη περιοχή της κάκωσης είναι τυπικός, εντοπίζεται στο ύψος της αρθρικής σχισμής και ως επί το πλείστον στην κατάφυση του πλάγιου συνδέσμου (κεφ. 2). Διάταση του συνδέσμου, που έχει υποστεί την κάκωση, οδηγεί σε αύξηση του πόνου (σε κάκωση του έξω πλαγίου εμφάνιση πόνου κατά την προσαγωγή της κνήμης, ενώ σε κάκωση του έσω πλάγιου κατά την απαγωγή της κνήμης). Εκτός από τον πόνο συχνά ο ασθενής παραπονείται για αστάθεια του γόνατος. Κατά την δοκιμασία της ακεραιότητας των πλαγίων συνδέσμων του γόνατος (απαγωγή και προσαγωγή της κνήμης με το γόνατο σε έκταση) σε περίπτωση θλάσης δεν παρατηρείται καμία χαλάρωση του συνδέσμου, σε μερική ρήξη, ελάχιστη ελαστική χαλάρωση και σε πλήρη ρήξη παρατηρείται άνοιγμα της αρθρικής σχισμής . Σε ρήξη του έσω πλάγιου συνδέσμου πόνο στην περιοχή της κάκωσης κατά την απαγωγή της κνήμης. Τοπικό πόνο κατά την πίεση. Η δοκιμασία απαγωγή του γόνατος είναι θετική.
Αθεράπευτες συνδεσμικές κακώσεις μπορούν να οδηγήσουν, αφενός μεν σε επώδυνη δυσκαμψία, αφετέρου δε σε αστάθεια του γόνατος με υποτροπιάζοντας υδράρθρους, μυϊκή ατροφία του μηρού και οστεοαρθρίτιδα.
Ακτινολογική εικόνα
Αποκλείει την ύπαρξη οστικών κακώσεων. Με συγκριτικές λήψεις υπό πίεση επιβεβαιώνεται ή αποκλείεται μια διεύρυνση της αρθρικής σχισμής. Μετά από μια τραυματική κάκωση μπορούν να εμφανισθούν ασβεστώσεις ή οστεοποιήσεις στη περιφερική περιοχή του μέγα προσαγωγού.
Θεραπεία
Θλάση συνδέσμου: Ακινητοποίηση σε γύψινο κύλινδρο για 3 εβδομάδες.
Μερική ρήξη με ελάχιστη διεύρυνση του μεσαρθρίου διαστήματος: Ακινητοποίηση σε γύψινο κύλινδρο για 4-6 εβδομάδες.
Οξεία πλήρη ρήξη πλαγίου συνδέσμου: Συρραφή συνδέσμου και αρθρικού θυλάκου, γύψινο κυλινδρικό ή λειτουργικό γύψο πάνω από 8 εβδομάδες.
Παλαιά πλήρη ρήξη συνδέσμου: Συρραφή του αρθρικού θυλάκου, αντικατάσταση του συνδέσμου με αυτόλογο περιτόνια ή τένοντα ή ακόμη και με λυοφίλη σκληρή μήνιγγα.
Κακώσεις των χιαστών συνδέσμων του γόνατος
Αιτιοπαθογένεια
Είναι δυνατόν να έχουμε θλάσεις, μερικές ή ολικές ρήξεις τόσο του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου (που αρχίζουν από το πρόσθιο μεσογλήνιο έπαρμα και επεκτείνονται προς την έσω επιφάνεια του έξω μηριαίου κονδύλου) όσον και του οπισθίου χιαστού (με φόρα από το οπίσθιο μεσογλήνιο έπαρμα προς την πρόσθια έσω επιφάνεια του έσω κονδύλου).
Επίσης είναι δυνατόν να έχουμε απόσπαση του συνδέσμου από την κατάφυση χωρίς όμως ρήξη αυτού. Οι χιαστοί σύνδεσμοι μαζί μα τους πλάγιους συνδέσμους εξασφαλίζουν σταθερότητα στο γόνυ σε κάθε φάση της κίνησης αυτού. Ο πρόσθιος χιαστός εμποδίζει την πρόσθια παρεκτόπιση της κνήμης, ο οπίσθιος χιαστός την οπίσθια παρεκτόπιση. Υπερφορτίσεις της άρθρωσης, που προκαλούν διάταση του ενός ή του άλλου συνδέσμου αποτελούν αίτια κάκωσης των συνδέσμων. Κακώσεις του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου προκαλούνται κατά την πρόσθια παρεκτόπιση της κνήμης σε συνδυασμό με έξω στροφή και βίαια βλαισοποίηση αυτής.
Οι κακώσεις του οπισθίου χιαστού συνδέσμου είναι σπάνιες, και προκαλούνται γενικά σε μια οπίσθια παρεκτόπιση της κνήμης σε σχέση προς το μηρό ή σε μία βίαιη υπερέκταση της άρθρωσης του γόνατος. Οι κακώσεις των χιαστών συνδέσμων συνοδεύονται ως επί το πλείστον από ρήξεις πλαγίων συνδέσμων. Η λύση της συνέχειας του χιαστού συνδέσμου λαμβάνει χώρα στην κεφαλή της κνήμης με απόσπαση του μεσογλήνιου επάρματος (σπάνια) στο μέσον του συνδέσμου ή στη παροχή της κατάφυσης του έσω κονδύλου, συνήθως χωρίς οστική απόσπαση.
Κλινική εικόνα
Το κυριότερο κλινικό σημείο της πρόσφατης κάκωσης του χιαστού είναι ο αίμαρθρος. Η κλινική εξέταση σε πρόσφατη κάκωση του χιαστού στις περισσότερες φορές είναι άκαρπη λόγω της επώδυνης μυϊκής σύσπασης και της συχνής απουσίας των κλασσικών κλινικών σημείων της αστάθειας.
Η ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου μπορεί να διαπιστωθεί με τις παρακάτω δοκιμασίες:
Πρόσθια συρταροειδή δοκιμασία: Σε κάμψη του γόνατος 60ο-90ο έλκεται το άνω άκρο της κνήμης σε σχέση με τους μηριαίους κονδύλους προς τα εμπρός (θετική συρταροειδή δοκιμασία δείχνει, ότι η ρήξη του συνδέσμου συνοδεύεται και από ρήξη ή χαλάρωση του αρθρικού θυλάκου).
Δοκιμασία Lachmann: Επανέλεγχος της πρόσθιας συρταροειδής δοκιμασίας σε ελάχιστη κάμψη του γόνατος. Η δοκιμασία αυτή έχει μεγάλη πρακτική σημασία επειδή ελέγχεται η σταθερότητα στην ελάχιστη κάμψη.
Δοκιμασία Pivot-shift: Το γόνυ πιέζεται σε βλαισότητα και ταυτόχρονα η κνήμη στρέφεται προς τα έσω. Σε περίπτωση που ο πρόσθιος χιαστός είναι ακέραιος κατά την έναρξη της κάμψης της κνήμης, το κνημιαίο πλατό μετακινείται ελαφρώς προς τα εμπρός επειδή οι μηριαίοι κόνδυλοι κυλούν πάνω σ'αυτό με την περαιτέρω όμως κάμψη της κνήμης λόγω της τάσης του πρόσθιου χιαστού ή στροφική κίνηση των μηριαίων κονδύλων εμποδίζεται και αρχίζουν πλέον οι κόνδυλοι να ολισθαίνουν πάνω στο κνημιαίο πλατό (κίνηση στροφής και ολίσθησης). Σε περίπτωση όμως λύσης της συνέχειας του προσθίου χιαστού το κύλισμα των μηριαίων κονδύλων κατά την κάμψη του γόνατος δεν εμποδίζεται πλέον από το σύνδεσμο με αποτέλεσμα το κνημιαίο πλατό να έρχεται έντονα προς τα εμπρός και αν η κάμψη του γόνατος συνεχισθεί τότε η λαγοκνημιαία ταινία αρχίζει να πορεύεται προς την ιγνυακή χώρα και ξαφνικά το κνημιαίο πλατό να μετακινείται προς τα πίσω (pivot-shift).
Ρήξη του οπίσθιου χιαστού συνδέσμου
Η ρήξη του οπίσθιου χιαστού συνδέσμου κλινικά διαπιστώνεται με τη δοκιμασία της συρταροειδούς κίνησης προς τα πίσω. Η κνήμη ολισθαίνει προς τα πίσω. Η συρταροειδή δοκιμασία είναι επίσης θετική και σε παλαιές ρήξεις, χωρίς να υπάρχουν άλλα συμπτώματα πρόσφατης κάκωσης. Για να αποκλείσουμε όμως μία ιδιοσυστασιακή χαλάρωση των συνδέσμων πρέπει η δοκιμασία να γίνεται και στα δύο γόνατα. Κάθε γόνυ νεαρού ατόμου με ύδραρθρο θα έπρεπε να υποβάλλεται σε αρθροσκόπηση για να διαφοροδιαγνωστεί επακριβώς το είδος της ενδαρθρικής βλάβης.
Θεραπεία:
Ακινητοποίηση σε μηροκνημικό γύψο για 3 εβδομάδες στη συνέχεια κινητοποίηση.
Πρόσφατη πλήρη ρήξη χιαστού συνδέσμου: Σε περίπτωση κεντρικής ρήξης γίνεται άμεση συρραφή. Στη συνέχεια ακινητοποίηση για 4 εβδομάδες. Σε ενδοσυνδεσμική ρήξη ενίσχυση του συνδέσμου με μόσχευμα π.χ. με περιφερικά μισχωτό τένοντα του ημιυμενώδους, τη συνέχεια ακινητοποίηση για 6 εβδομάδες.
Παλαιά ρήξη του πρόσθιου χιαστού: Αποκατάσταση του χιαστού συνδέσμου με μόσχευμα τένοντα (σηνήθως του ημιτενοντωδη μυ).
Συνδυασμός κακώσεων: Σε τέτοιες περιπτώσεις γίνεται επανόρθωση της βλάβης όλων των ανατομικών στοιχείων της άρθρωσης. Πρέπει επίσης να δίδεται ιδιαίτερη προσοχή στην τυχόν συμμετοχή του οπίσθιου τοιχώματος του αρθρικού θυλάκου, που οδηγεί σε μεγάλη στροφική αστάθεια του γόνατος (συχνή σύνοδος κάκωση). Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει η ρήξη του οπίσθιου θυλάκου να αντιμετωπίζεται χειρουργικά.
Αιτιοπαθογένεια
Είναι δυνατόν να έχουμε θλάσεις, μερικές ή ολικές ρήξεις τόσο του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου (που αρχίζουν από το πρόσθιο μεσογλήνιο έπαρμα και επεκτείνονται προς την έσω επιφάνεια του έξω μηριαίου κονδύλου) όσον και του οπισθίου χιαστού (με φόρα από το οπίσθιο μεσογλήνιο έπαρμα προς την πρόσθια έσω επιφάνεια του έσω κονδύλου).
Επίσης είναι δυνατόν να έχουμε απόσπαση του συνδέσμου από την κατάφυση χωρίς όμως ρήξη αυτού. Οι χιαστοί σύνδεσμοι μαζί μα τους πλάγιους συνδέσμους εξασφαλίζουν σταθερότητα στο γόνυ σε κάθε φάση της κίνησης αυτού. Ο πρόσθιος χιαστός εμποδίζει την πρόσθια παρεκτόπιση της κνήμης, ο οπίσθιος χιαστός την οπίσθια παρεκτόπιση. Υπερφορτίσεις της άρθρωσης, που προκαλούν διάταση του ενός ή του άλλου συνδέσμου αποτελούν αίτια κάκωσης των συνδέσμων. Κακώσεις του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου προκαλούνται κατά την πρόσθια παρεκτόπιση της κνήμης σε συνδυασμό με έξω στροφή και βίαια βλαισοποίηση αυτής.
Οι κακώσεις του οπισθίου χιαστού συνδέσμου είναι σπάνιες, και προκαλούνται γενικά σε μια οπίσθια παρεκτόπιση της κνήμης σε σχέση προς το μηρό ή σε μία βίαιη υπερέκταση της άρθρωσης του γόνατος. Οι κακώσεις των χιαστών συνδέσμων συνοδεύονται ως επί το πλείστον από ρήξεις πλαγίων συνδέσμων. Η λύση της συνέχειας του χιαστού συνδέσμου λαμβάνει χώρα στην κεφαλή της κνήμης με απόσπαση του μεσογλήνιου επάρματος (σπάνια) στο μέσον του συνδέσμου ή στη παροχή της κατάφυσης του έσω κονδύλου, συνήθως χωρίς οστική απόσπαση.
Κλινική εικόνα
Το κυριότερο κλινικό σημείο της πρόσφατης κάκωσης του χιαστού είναι ο αίμαρθρος. Η κλινική εξέταση σε πρόσφατη κάκωση του χιαστού στις περισσότερες φορές είναι άκαρπη λόγω της επώδυνης μυϊκής σύσπασης και της συχνής απουσίας των κλασσικών κλινικών σημείων της αστάθειας.
Η ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου μπορεί να διαπιστωθεί με τις παρακάτω δοκιμασίες:
Πρόσθια συρταροειδή δοκιμασία: Σε κάμψη του γόνατος 60ο-90ο έλκεται το άνω άκρο της κνήμης σε σχέση με τους μηριαίους κονδύλους προς τα εμπρός (θετική συρταροειδή δοκιμασία δείχνει, ότι η ρήξη του συνδέσμου συνοδεύεται και από ρήξη ή χαλάρωση του αρθρικού θυλάκου).
Δοκιμασία Lachmann: Επανέλεγχος της πρόσθιας συρταροειδής δοκιμασίας σε ελάχιστη κάμψη του γόνατος. Η δοκιμασία αυτή έχει μεγάλη πρακτική σημασία επειδή ελέγχεται η σταθερότητα στην ελάχιστη κάμψη.
Δοκιμασία Pivot-shift: Το γόνυ πιέζεται σε βλαισότητα και ταυτόχρονα η κνήμη στρέφεται προς τα έσω. Σε περίπτωση που ο πρόσθιος χιαστός είναι ακέραιος κατά την έναρξη της κάμψης της κνήμης, το κνημιαίο πλατό μετακινείται ελαφρώς προς τα εμπρός επειδή οι μηριαίοι κόνδυλοι κυλούν πάνω σ'αυτό με την περαιτέρω όμως κάμψη της κνήμης λόγω της τάσης του πρόσθιου χιαστού ή στροφική κίνηση των μηριαίων κονδύλων εμποδίζεται και αρχίζουν πλέον οι κόνδυλοι να ολισθαίνουν πάνω στο κνημιαίο πλατό (κίνηση στροφής και ολίσθησης). Σε περίπτωση όμως λύσης της συνέχειας του προσθίου χιαστού το κύλισμα των μηριαίων κονδύλων κατά την κάμψη του γόνατος δεν εμποδίζεται πλέον από το σύνδεσμο με αποτέλεσμα το κνημιαίο πλατό να έρχεται έντονα προς τα εμπρός και αν η κάμψη του γόνατος συνεχισθεί τότε η λαγοκνημιαία ταινία αρχίζει να πορεύεται προς την ιγνυακή χώρα και ξαφνικά το κνημιαίο πλατό να μετακινείται προς τα πίσω (pivot-shift).
Ρήξη του οπίσθιου χιαστού συνδέσμου
Η ρήξη του οπίσθιου χιαστού συνδέσμου κλινικά διαπιστώνεται με τη δοκιμασία της συρταροειδούς κίνησης προς τα πίσω. Η κνήμη ολισθαίνει προς τα πίσω. Η συρταροειδή δοκιμασία είναι επίσης θετική και σε παλαιές ρήξεις, χωρίς να υπάρχουν άλλα συμπτώματα πρόσφατης κάκωσης. Για να αποκλείσουμε όμως μία ιδιοσυστασιακή χαλάρωση των συνδέσμων πρέπει η δοκιμασία να γίνεται και στα δύο γόνατα. Κάθε γόνυ νεαρού ατόμου με ύδραρθρο θα έπρεπε να υποβάλλεται σε αρθροσκόπηση για να διαφοροδιαγνωστεί επακριβώς το είδος της ενδαρθρικής βλάβης.
Θεραπεία:
Ακινητοποίηση σε μηροκνημικό γύψο για 3 εβδομάδες στη συνέχεια κινητοποίηση.
Πρόσφατη πλήρη ρήξη χιαστού συνδέσμου: Σε περίπτωση κεντρικής ρήξης γίνεται άμεση συρραφή. Στη συνέχεια ακινητοποίηση για 4 εβδομάδες. Σε ενδοσυνδεσμική ρήξη ενίσχυση του συνδέσμου με μόσχευμα π.χ. με περιφερικά μισχωτό τένοντα του ημιυμενώδους, τη συνέχεια ακινητοποίηση για 6 εβδομάδες.
Παλαιά ρήξη του πρόσθιου χιαστού: Αποκατάσταση του χιαστού συνδέσμου με μόσχευμα τένοντα (σηνήθως του ημιτενοντωδη μυ).
Συνδυασμός κακώσεων: Σε τέτοιες περιπτώσεις γίνεται επανόρθωση της βλάβης όλων των ανατομικών στοιχείων της άρθρωσης. Πρέπει επίσης να δίδεται ιδιαίτερη προσοχή στην τυχόν συμμετοχή του οπίσθιου τοιχώματος του αρθρικού θυλάκου, που οδηγεί σε μεγάλη στροφική αστάθεια του γόνατος (συχνή σύνοδος κάκωση). Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει η ρήξη του οπίσθιου θυλάκου να αντιμετωπίζεται χειρουργικά.
Χονδροπάθεια επιγονατίδας
Συνώνυμα: χονδρομαλάκυνση επιγονατίδας,επιγονατιδομηριαία οστεοαρθρίτιδα , οπισθιοεπιγονατιδική χονδροπάθεια, οπισθιοεπιγονατιδική οστεοαρθρίτιδα ,μηρο-επιγονατιδικό συνδρομο, Anterior knie pain,patella syndrom .
Χονδροπάθεια επιγονατίδας
Συνώνυμα: χονδρομαλάκυνση επιγονατίδας, οπισθιοεπιγονατιδική χονδροπάθεια, οπισθιοεπιγονατιδική οστεοαρθρίτιδα.
Αιτιοπαθογένεια
Τραύμα από απευθείας πλήξη, κάταγμα επιγονατίδας, εξάρθρημα και υπεξάρθρημα επιγονατίδας. Σπουδαία αιτιοπαθογεννετική σημασία έχουν οι παραλλαγές του σχήματος της επιγονατίδας. Αυξημένη πίεση στην έξω αρθρική επιφάνειας της επιγονατίδας σε μηρο-επιγονατιδική δυσπλασία οδηγεί επίσης σε χονδρομαλάκυνση και οστεοαρθρίτιδα, όπως και η μειωμένη φόρτιση της έσω αρθρικής επιφάνειας αυτής .
Κλινική εικόνα
Συχνά ήδη κατά το τέλος της 2ης δεκαετίας της ζωής ο ασθενής παραπονείται για πόνους στο γόνυ κατά την ορειβασία ή κατά το ανέβασμα σκάλας, όπου το κατέβασμα ως επί το πλείστον προκαλεί εντονότερα ενοχλήματα. Το κάθισμα με τα γόνατα σε κάμψη προκαλεί μια παρόμοια εικόνα ενοχλημάτων, με αποτέλεσμα ο πάσχων όταν κάθεται προσπαθεί να φέρει τα σκέλη σε έκταση. Η ολίσθηση της επιγονατίδας επί των μηριαίων κονδύλων οδηγεί σε τριβή του αρθρικού χόνδρου διαφόρου βαθμού. Η πίεση και η επίκρουση της επιγονατίδας είναι επώδυνη.
Σε έντονη παθητική πλάγια παρεκτόπιση της επιγονατίδας μπορεί να ψηλαφίσουμε την αρθρική επιφάνεια του προεξέχοντος τμήματος αυτής και να συγκρίνουμε την έξω επιφάνεια της επιγονατίδας του με την έσω επιφάνεια τμήματος αυτής. Μπορεί στην άρθρωση να υπάρχουν στοιχεία φλεγμονής όπως πάχυνση του αρθρικού υμένα και αύξηση του αρθρικού υγρού, ως και μυϊκή ατροφία κυρίως του έσω πλατύ μυός του τετρακεφάλου, που αποτελεί απόδειξη της μη φόρτισης του σκέλους.
Ακτινολογική εικόνα
Οι λήψεις ρουτίνας του γόνατος (προσθιοπίσθια και πλάγια) και καθεφαπτόμενηεπιγονατίδας μπορεί να δείχνουν μείωση του ύψους του μεσαρθρίου διαστήματος, υποχόνδρια σκλήρυνση και οστεαρθριτικά οστεόφυτα των . Μια διαφοροδιαγνωστική πληροφορία για την βλάβη του αρθρικού χόνδρου μας δίνει το αρθρογράφημα με διπλό σκιερογόνου και ακόμη καλύτερα η αρθροσκόπηση . Η καθεφαπτόμενη μας διευκολύνει στη διάκριση των διαφόρων μορφών επιγονατίδας ( διαίρεση κατά Wiberg), τον έλεγχο της αντιστοιχίας των αρθρικών επιφανειών της μηροεπιγονατιδικής άρθρωσης και την μέτρηση της γωνίας που σχηματίζεται από την έξω και έσω αρθρική επιφάνεια της επιγονατίδας η οποία φυσιολογικά κυμαίνεται από 120-140 μοίρες. Μια διαφοροποιημένη αξιολόγηση της μηροεπιγονατιδικής άρθρωσης είναι δυνατή αν οι καθεφαπτόμενες λήψεις (Defilee-λήψεις) της επιγονατίδας γίνουν σε κάμψη 30, 60 και 90 μοιρών.
Θεραπεία
Συντηρητική: Σε παχυσαρκία ελάττωση του βάρους. Ασκήσεις της έσω μοίρας του τετρακεφάλου. Φυσικοθεραπεία όπως επιθέματα παραφίνης, βραχέα κύματα και ιοντοφορά.
Σε φλεγμονώδεις καταστάσεις χορηγούνται ψυχρά επιθέματα και αντιφλεγμονώδη. Η χρήση ενδαρθρικών εγχύσεων κορτιζόνης πρέπει όσον είναι δυνατόν να αποφεύγεται. Επίσης πρέπει να καταβάλλεται προσπάθεια για την εφαρμογή μιας αιτιολογικής θεραπείας των αλλοιώσεων του αρθρικού χόνδρου με φάρμακα που δρουν στις μεταβολικές λειτουργίες του αρθρικού χόνδρου.
Χειρουργική. Σε αυξημένη φόρτιση του έξω τμήματος και 1ου βαθμού βλάβη του αρθρικού χόνδρου (τράχυνση και μαλάκυνση αυτού) γίνεται διατομή του έξω καθεκτικού συνδέσμου του γόνατος, αυτό σημαίνει διατομή των συνδεσμικών ενώσεων μεταξύ του έξω χείλους της επιγονατίδας και του έξω πλατύ μυός. Η επέμβαση αυτή μπορεί να συνδυαστεί ταυτόχρονα με απόξυση του νεκρού χόνδρου και ομαλοποίηση της αρθρικής επιφάνειας.
Σε αλλοίωση του αρθρικού χόνδρου 2ου βαθμού (επέκταση των αλλοιώσεων μέχρι τη βάση του αρθρικού χόνδρου και με εστίες απουσίας χόνδρου) ενδείκνυται η πρόσθια μετάθεση του κνημιαίου κυρτώματος κατά Bandi. Το κνημιαίο κύρτωμα φέρεται προς τα εμπρός και συγκρατείται σ'αυτή τη θέση τοποθετώντας από κάτω μια οστέινοι σφήνα. Με τον τρόπο αυτό η επιγονατίδα ανασηκώνεται από την θέση ολισθήσεως και ελαττώνεται η πίεση στις αρθρικές επιφάνειες της επιγονατίδομηριαίας άρθρωσης.
Σε αλλοιώσεις του αρθρικού χόνδρου 2ου και 3ου βαθμού (το υποχόνδριο οστούν είναι εν μέρει απογυμνωμένο) έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικοί οι τρυπανισμοί κατά Pridie. Στο υποχόνδριον οστούν γίνονται τρυπανισμοί. Ο αναπτυσσόμενος αγγειοινώδης ιστός με την μετεγχειρητική κινησιοθεραπεία μεταλλάσσεται σε ινώδη χόνδρο.
Σε βαριά επιγονατιδομηριαία οστεοαρθρίτιδα η μόνη δυνατή θεραπεία είναι η αντικατάσταση της αρθρικής επιφάνειας ή η αφαίρεση της επιγονατίδας.
Συνώνυμα: χονδρομαλάκυνση επιγονατίδας, οπισθιοεπιγονατιδική χονδροπάθεια, οπισθιοεπιγονατιδική οστεοαρθρίτιδα.
Αιτιοπαθογένεια
Τραύμα από απευθείας πλήξη, κάταγμα επιγονατίδας, εξάρθρημα και υπεξάρθρημα επιγονατίδας. Σπουδαία αιτιοπαθογεννετική σημασία έχουν οι παραλλαγές του σχήματος της επιγονατίδας. Αυξημένη πίεση στην έξω αρθρική επιφάνειας της επιγονατίδας σε μηρο-επιγονατιδική δυσπλασία οδηγεί επίσης σε χονδρομαλάκυνση και οστεοαρθρίτιδα, όπως και η μειωμένη φόρτιση της έσω αρθρικής επιφάνειας αυτής .
Κλινική εικόνα
Συχνά ήδη κατά το τέλος της 2ης δεκαετίας της ζωής ο ασθενής παραπονείται για πόνους στο γόνυ κατά την ορειβασία ή κατά το ανέβασμα σκάλας, όπου το κατέβασμα ως επί το πλείστον προκαλεί εντονότερα ενοχλήματα. Το κάθισμα με τα γόνατα σε κάμψη προκαλεί μια παρόμοια εικόνα ενοχλημάτων, με αποτέλεσμα ο πάσχων όταν κάθεται προσπαθεί να φέρει τα σκέλη σε έκταση. Η ολίσθηση της επιγονατίδας επί των μηριαίων κονδύλων οδηγεί σε τριβή του αρθρικού χόνδρου διαφόρου βαθμού. Η πίεση και η επίκρουση της επιγονατίδας είναι επώδυνη.
Σε έντονη παθητική πλάγια παρεκτόπιση της επιγονατίδας μπορεί να ψηλαφίσουμε την αρθρική επιφάνεια του προεξέχοντος τμήματος αυτής και να συγκρίνουμε την έξω επιφάνεια της επιγονατίδας του με την έσω επιφάνεια τμήματος αυτής. Μπορεί στην άρθρωση να υπάρχουν στοιχεία φλεγμονής όπως πάχυνση του αρθρικού υμένα και αύξηση του αρθρικού υγρού, ως και μυϊκή ατροφία κυρίως του έσω πλατύ μυός του τετρακεφάλου, που αποτελεί απόδειξη της μη φόρτισης του σκέλους.
Ακτινολογική εικόνα
Οι λήψεις ρουτίνας του γόνατος (προσθιοπίσθια και πλάγια) και καθεφαπτόμενηεπιγονατίδας μπορεί να δείχνουν μείωση του ύψους του μεσαρθρίου διαστήματος, υποχόνδρια σκλήρυνση και οστεαρθριτικά οστεόφυτα των . Μια διαφοροδιαγνωστική πληροφορία για την βλάβη του αρθρικού χόνδρου μας δίνει το αρθρογράφημα με διπλό σκιερογόνου και ακόμη καλύτερα η αρθροσκόπηση . Η καθεφαπτόμενη μας διευκολύνει στη διάκριση των διαφόρων μορφών επιγονατίδας ( διαίρεση κατά Wiberg), τον έλεγχο της αντιστοιχίας των αρθρικών επιφανειών της μηροεπιγονατιδικής άρθρωσης και την μέτρηση της γωνίας που σχηματίζεται από την έξω και έσω αρθρική επιφάνεια της επιγονατίδας η οποία φυσιολογικά κυμαίνεται από 120-140 μοίρες. Μια διαφοροποιημένη αξιολόγηση της μηροεπιγονατιδικής άρθρωσης είναι δυνατή αν οι καθεφαπτόμενες λήψεις (Defilee-λήψεις) της επιγονατίδας γίνουν σε κάμψη 30, 60 και 90 μοιρών.
Θεραπεία
Συντηρητική: Σε παχυσαρκία ελάττωση του βάρους. Ασκήσεις της έσω μοίρας του τετρακεφάλου. Φυσικοθεραπεία όπως επιθέματα παραφίνης, βραχέα κύματα και ιοντοφορά.
Σε φλεγμονώδεις καταστάσεις χορηγούνται ψυχρά επιθέματα και αντιφλεγμονώδη. Η χρήση ενδαρθρικών εγχύσεων κορτιζόνης πρέπει όσον είναι δυνατόν να αποφεύγεται. Επίσης πρέπει να καταβάλλεται προσπάθεια για την εφαρμογή μιας αιτιολογικής θεραπείας των αλλοιώσεων του αρθρικού χόνδρου με φάρμακα που δρουν στις μεταβολικές λειτουργίες του αρθρικού χόνδρου.
Χειρουργική. Σε αυξημένη φόρτιση του έξω τμήματος και 1ου βαθμού βλάβη του αρθρικού χόνδρου (τράχυνση και μαλάκυνση αυτού) γίνεται διατομή του έξω καθεκτικού συνδέσμου του γόνατος, αυτό σημαίνει διατομή των συνδεσμικών ενώσεων μεταξύ του έξω χείλους της επιγονατίδας και του έξω πλατύ μυός. Η επέμβαση αυτή μπορεί να συνδυαστεί ταυτόχρονα με απόξυση του νεκρού χόνδρου και ομαλοποίηση της αρθρικής επιφάνειας.
Σε αλλοίωση του αρθρικού χόνδρου 2ου βαθμού (επέκταση των αλλοιώσεων μέχρι τη βάση του αρθρικού χόνδρου και με εστίες απουσίας χόνδρου) ενδείκνυται η πρόσθια μετάθεση του κνημιαίου κυρτώματος κατά Bandi. Το κνημιαίο κύρτωμα φέρεται προς τα εμπρός και συγκρατείται σ'αυτή τη θέση τοποθετώντας από κάτω μια οστέινοι σφήνα. Με τον τρόπο αυτό η επιγονατίδα ανασηκώνεται από την θέση ολισθήσεως και ελαττώνεται η πίεση στις αρθρικές επιφάνειες της επιγονατίδομηριαίας άρθρωσης.
Σε αλλοιώσεις του αρθρικού χόνδρου 2ου και 3ου βαθμού (το υποχόνδριο οστούν είναι εν μέρει απογυμνωμένο) έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικοί οι τρυπανισμοί κατά Pridie. Στο υποχόνδριον οστούν γίνονται τρυπανισμοί. Ο αναπτυσσόμενος αγγειοινώδης ιστός με την μετεγχειρητική κινησιοθεραπεία μεταλλάσσεται σε ινώδη χόνδρο.
Σε βαριά επιγονατιδομηριαία οστεοαρθρίτιδα η μόνη δυνατή θεραπεία είναι η αντικατάσταση της αρθρικής επιφάνειας ή η αφαίρεση της επιγονατίδας.
Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011
ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚΟΙΛΙΑΚΩΝ – ΠΡΟΣΑΓΩΓΩΝ
Ο πόνος στη βουβωνική περιοχή μπορεί να είναι μια πολύ εξασθενητική και μακροχρόνια κατάσταση για τον αθλητή. Στο ποδόσφαιρο, στο ράγκμπι και στο χόκεϊ επί πάγου έχει διαπιστωθεί ότι είναι μια συνηθισμένη ενόχληση . Σε όλο τον αθλητικό πληθυσμό εμφανίζεται σε ποσοστό των τραυματισμών 5-13% στους άνδρες και 4-5% στις γυναίκες. Είναι ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα στην αθλητική ιατρική. Ένας τραυματισμός στη βουβωνική περιοχή μπορεί να είναι οξύς αλλά συχνά καταλήγει σε χρόνιο πόνο με διάχυτα συμπτώματα που είναι δύσκολο να χαρακτηριστούν, και αυτοί οι τραυματισμοί είναι επομένως δύσκολο να εντοπιστούν και να διαγνωστούν . Αν και αυτή η κατάσταση ποικίλει σε ένταση συχνά προκαλεί πόνο και δυσλειτουργία κατά τη διάρκεια σημαντικών κινήσεων σε αθλήματα όπως το τρέξιμο, οι περιστροφικές κινήσεις, οι πλευρικές μετατοπίσεις του σώματος και το λάκτισμα .
Παρά τη σχετικά συχνή εμφάνισή του, το σύνδρομο κοιλιακών-προσαγωγών παραμένει μια από τις λιγότερο κατανοητές καταστάσεις στην κλινική αθλητιατρική. Οι θεωρίες ποικίλουν όσον αφορά τις αιτίες του βουβωνικού πόνου που σχετίζεται με τα αθλήματα, αλλά πολλές κοινά αποδεκτές πεποιθήσεις είναι αβάσιμες ως προς τα επιστημονικά δεδομένα. Μέχρι σήμερα τα περισσότερα επιδημιολογικά στοιχεία όσον αφορά το βουβωνικό πόνο σε διάφορους αθλητικούς πληθυσμούς μόνο περιγράφουν τη κατάσταση των βουβωνικών κακώσεων .
Παρόλα αυτά, οι υπάρχουσες μελέτες, δεν μας παρέχουν καμία πληροφορία όσον αφορά στη νοσηρότητα των τραυματισμών στη βουβωνική περιοχή, που είναι ένας σημαντικός παράγοντας απ’ τη στιγμή που η σπουδαιότητα των τραυματισμών της βουβωνικής περιοχής έγκειται στην υψηλή νοσηρότητά τους. Επιπρόσθετα οι όροι βουβωνικός τραυματισμός και βουβωνική θλάση οι οποίοι χρησιμοποιούνται σε αυτές τις μελέτες δεν δημιουργούν διαφοροποίηση μεταξύ οξέων η χρόνιων καταστάσεων αλλά κυρίως μας παραπέμπουν στην ανατομική τοποθεσία των πραγμάτων. Παρόλο που υπάρχουν διάφορες απόψεις, φαίνεται η κύρια τοποθεσία για την παθολογία του συνδρόμου κοιλιακών-προσαγωγών να βρίσκεται στην πρόσφυση του ορθού κοιλιακού στη λεκάνη. Μια συχνή τοποθέτηση του βουβωνικού πόνου είναι η περιοχή του τένοντα του μακρού προσαγωγού και ο πόνος συχνά προκαλείται από τραυματισμούς υπέρχρησης, περιλαμβανομένης της μυοτενόντιας ένωσης του μακρού προσαγωγού.
Στο σύνδρομο κοιλιακών – προσαγωγών ο πόνος έχει συχνά ύπουλο ξεκίνημα και πάνω από το 75% των περιπτώσεων αρχίζει στην περιοχή των προσαγωγών. Ο ποδοσφαιριστής νιώθει έναν βαθύ πόνο (σαν πονόδοντο) τοποθετούμενο στην περιοχή των προσαγωγών. Ο πόνος μπορεί διαδοχικά να προχωρήσει προς τη βουβωνική περιοχή ή στην περιοχή του ορθού κοιλιακού. Αρχικά ο ποδοσφαιριστής θα αναφέρει πόνο κατά το τέλος της προπόνησης ή μετά από τον αγώνα. Βαθμιαία θα αναπτύξει πόνο και δυσκαμψία το πρωί καθώς και πόνο κατά το ξεκίνημα των δραστηριοτήτων. Ο πόνος και η δυσκαμψία θα υποχωρεί μετά από ένα καλό ζέσταμα αλλά βαθμιαία δεν θα είναι ικανός να παίζει χωρίς πόνο. Μερικοί ποδοσφαιριστές επίσης παραπονιούνται για νυχτερινό πόνο. Το τρέξιμο και οι αλλαγές κατευθύνσεων είναι επίπονες ενώ κατά το τροχάδην μπορεί να μην υπάρχει πόνος. Το λάκτισμα της μπάλα με το εσωτερικό του ποδιού δίνει έναν αιχμηρό πόνο. Πολλοί αθλητές μπορεί να αναφέρουν πόνο κατά το φτάρνισμα ή το βήχα που σχετίζεται με τη βουβωνική περιοχή και την περιοχή του ορθού κοιλιακού .
Άλλο ένα σημαντικό στοιχείο αυτού του τραυματισμού είναι η υψηλή επικινδυνότητα κατά την αποκατάσταση. Η επιτυχημένη θεραπεία συνεπώς, εξαρτάται από τη σωστή διάγνωση. Ο εξεταστής ιατρός, ο φυσικοθεραπευτής ή ο προπονητής πρέπει να έχουν πλήρη γνώση της διαφορικής διάγνωσης στη βουβωνική περιοχή. Χρειάζεται ομαδική δουλειά για επιτυχημένα αποτελέσματα. Η ομάδα αυτή πρέπει να αποτελείται όχι μόνο από ορθοπεδικό χειρούργο και γενικό ιατρό αλλά και από ραδιολόγο, γενικό χειρούργο, γυναικολόγο και νευρολόγο. Επίσης πρέπει να περιλαμβάνει έναν έμπειρο προπονητή και έναν φυσικοθεραπευτή. Αυτά τα αποδεικτικά στοιχεία ενισχύουν τις ιστορικές αναφορές που υποστηρίζουν ότι οι βουβωνικοί τραυματισμοί μπορεί να είναι μια χρόνια και εξασθενητική επιπλοκή για τον αθλητή, προκαλώντας απογοήτευση ανάμεσα στους αθλητές και τους θεραπευτές. Οι ασθενείς συχνά απελπίζονται μετά από τις αρκετές διαφορετικές γνώμες από πολλούς ειδικούς λαμβάνοντας αντικρουόμενες πληροφορίες ως προς τη διάγνωση και το σωστότερο τρόπο θεραπείας. Η φύση αυτής της κατάστασης σημαίνει επίσης ότι γίνεται δαπανηρή για να γιατρευτεί.
Η χειρουργική αντιμετώπιση των αθλητών με σύνδρομο κοιλιακών – προσαγωγών εφαρμόζεται μετά από αποτυχία ενός καλοσχεδιασμένου φυσικοθεραπευτικού προγράμματος αποκατάστασης και αφού ένα προσεκτικό ιστορικό και η φυσική εξέταση έχουν αποκλείσει άλλες πηγές του πόνου. Θα πρέπει να υποδεικνύεται σε ασθενείς που δεν έχουν παρουσιάσει μια σαφή κλινική βελτίωση από μια σωστή συντηρητική θεραπεία διάρκειας τουλάχιστον τριών μηνών και που παρουσιάζουν μια τουλάχιστον συμπτωματολογία του κοιλιακού τοιχώματος.
Συγγραφεας physiotherapy
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)