Ο πόνος στη βουβωνική περιοχή μπορεί να είναι μια πολύ εξασθενητική και μακροχρόνια κατάσταση για τον αθλητή. Στο ποδόσφαιρο, στο ράγκμπι και στο χόκεϊ επί πάγου έχει διαπιστωθεί ότι είναι μια συνηθισμένη ενόχληση . Σε όλο τον αθλητικό πληθυσμό εμφανίζεται σε ποσοστό των τραυματισμών 5-13% στους άνδρες και 4-5% στις γυναίκες. Είναι ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα στην αθλητική ιατρική. Ένας τραυματισμός στη βουβωνική περιοχή μπορεί να είναι οξύς αλλά συχνά καταλήγει σε χρόνιο πόνο με διάχυτα συμπτώματα που είναι δύσκολο να χαρακτηριστούν, και αυτοί οι τραυματισμοί είναι επομένως δύσκολο να εντοπιστούν και να διαγνωστούν . Αν και αυτή η κατάσταση ποικίλει σε ένταση συχνά προκαλεί πόνο και δυσλειτουργία κατά τη διάρκεια σημαντικών κινήσεων σε αθλήματα όπως το τρέξιμο, οι περιστροφικές κινήσεις, οι πλευρικές μετατοπίσεις του σώματος και το λάκτισμα .
Παρά τη σχετικά συχνή εμφάνισή του, το σύνδρομο κοιλιακών-προσαγωγών παραμένει μια από τις λιγότερο κατανοητές καταστάσεις στην κλινική αθλητιατρική. Οι θεωρίες ποικίλουν όσον αφορά τις αιτίες του βουβωνικού πόνου που σχετίζεται με τα αθλήματα, αλλά πολλές κοινά αποδεκτές πεποιθήσεις είναι αβάσιμες ως προς τα επιστημονικά δεδομένα. Μέχρι σήμερα τα περισσότερα επιδημιολογικά στοιχεία όσον αφορά το βουβωνικό πόνο σε διάφορους αθλητικούς πληθυσμούς μόνο περιγράφουν τη κατάσταση των βουβωνικών κακώσεων .
Παρόλα αυτά, οι υπάρχουσες μελέτες, δεν μας παρέχουν καμία πληροφορία όσον αφορά στη νοσηρότητα των τραυματισμών στη βουβωνική περιοχή, που είναι ένας σημαντικός παράγοντας απ’ τη στιγμή που η σπουδαιότητα των τραυματισμών της βουβωνικής περιοχής έγκειται στην υψηλή νοσηρότητά τους. Επιπρόσθετα οι όροι βουβωνικός τραυματισμός και βουβωνική θλάση οι οποίοι χρησιμοποιούνται σε αυτές τις μελέτες δεν δημιουργούν διαφοροποίηση μεταξύ οξέων η χρόνιων καταστάσεων αλλά κυρίως μας παραπέμπουν στην ανατομική τοποθεσία των πραγμάτων. Παρόλο που υπάρχουν διάφορες απόψεις, φαίνεται η κύρια τοποθεσία για την παθολογία του συνδρόμου κοιλιακών-προσαγωγών να βρίσκεται στην πρόσφυση του ορθού κοιλιακού στη λεκάνη. Μια συχνή τοποθέτηση του βουβωνικού πόνου είναι η περιοχή του τένοντα του μακρού προσαγωγού και ο πόνος συχνά προκαλείται από τραυματισμούς υπέρχρησης, περιλαμβανομένης της μυοτενόντιας ένωσης του μακρού προσαγωγού.
Στο σύνδρομο κοιλιακών – προσαγωγών ο πόνος έχει συχνά ύπουλο ξεκίνημα και πάνω από το 75% των περιπτώσεων αρχίζει στην περιοχή των προσαγωγών. Ο ποδοσφαιριστής νιώθει έναν βαθύ πόνο (σαν πονόδοντο) τοποθετούμενο στην περιοχή των προσαγωγών. Ο πόνος μπορεί διαδοχικά να προχωρήσει προς τη βουβωνική περιοχή ή στην περιοχή του ορθού κοιλιακού. Αρχικά ο ποδοσφαιριστής θα αναφέρει πόνο κατά το τέλος της προπόνησης ή μετά από τον αγώνα. Βαθμιαία θα αναπτύξει πόνο και δυσκαμψία το πρωί καθώς και πόνο κατά το ξεκίνημα των δραστηριοτήτων. Ο πόνος και η δυσκαμψία θα υποχωρεί μετά από ένα καλό ζέσταμα αλλά βαθμιαία δεν θα είναι ικανός να παίζει χωρίς πόνο. Μερικοί ποδοσφαιριστές επίσης παραπονιούνται για νυχτερινό πόνο. Το τρέξιμο και οι αλλαγές κατευθύνσεων είναι επίπονες ενώ κατά το τροχάδην μπορεί να μην υπάρχει πόνος. Το λάκτισμα της μπάλα με το εσωτερικό του ποδιού δίνει έναν αιχμηρό πόνο. Πολλοί αθλητές μπορεί να αναφέρουν πόνο κατά το φτάρνισμα ή το βήχα που σχετίζεται με τη βουβωνική περιοχή και την περιοχή του ορθού κοιλιακού .
Άλλο ένα σημαντικό στοιχείο αυτού του τραυματισμού είναι η υψηλή επικινδυνότητα κατά την αποκατάσταση. Η επιτυχημένη θεραπεία συνεπώς, εξαρτάται από τη σωστή διάγνωση. Ο εξεταστής ιατρός, ο φυσικοθεραπευτής ή ο προπονητής πρέπει να έχουν πλήρη γνώση της διαφορικής διάγνωσης στη βουβωνική περιοχή. Χρειάζεται ομαδική δουλειά για επιτυχημένα αποτελέσματα. Η ομάδα αυτή πρέπει να αποτελείται όχι μόνο από ορθοπεδικό χειρούργο και γενικό ιατρό αλλά και από ραδιολόγο, γενικό χειρούργο, γυναικολόγο και νευρολόγο. Επίσης πρέπει να περιλαμβάνει έναν έμπειρο προπονητή και έναν φυσικοθεραπευτή. Αυτά τα αποδεικτικά στοιχεία ενισχύουν τις ιστορικές αναφορές που υποστηρίζουν ότι οι βουβωνικοί τραυματισμοί μπορεί να είναι μια χρόνια και εξασθενητική επιπλοκή για τον αθλητή, προκαλώντας απογοήτευση ανάμεσα στους αθλητές και τους θεραπευτές. Οι ασθενείς συχνά απελπίζονται μετά από τις αρκετές διαφορετικές γνώμες από πολλούς ειδικούς λαμβάνοντας αντικρουόμενες πληροφορίες ως προς τη διάγνωση και το σωστότερο τρόπο θεραπείας. Η φύση αυτής της κατάστασης σημαίνει επίσης ότι γίνεται δαπανηρή για να γιατρευτεί.
Η χειρουργική αντιμετώπιση των αθλητών με σύνδρομο κοιλιακών – προσαγωγών εφαρμόζεται μετά από αποτυχία ενός καλοσχεδιασμένου φυσικοθεραπευτικού προγράμματος αποκατάστασης και αφού ένα προσεκτικό ιστορικό και η φυσική εξέταση έχουν αποκλείσει άλλες πηγές του πόνου. Θα πρέπει να υποδεικνύεται σε ασθενείς που δεν έχουν παρουσιάσει μια σαφή κλινική βελτίωση από μια σωστή συντηρητική θεραπεία διάρκειας τουλάχιστον τριών μηνών και που παρουσιάζουν μια τουλάχιστον συμπτωματολογία του κοιλιακού τοιχώματος.
Συγγραφεας physiotherapy
